Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych-Zamek w Szydłowcu

Opis

Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych mieści się w szydłowieckim zamku, jednej z najpiękniejszych wczesnorenesansowych rezydencji magnackich. Zamek, zbudowany w latach 1470-1530 położony jest na sztucznie usypanej wyspie, otoczonej fosą.
Muzeum jest specjalistyczną placówką obejmującą swym zasięgiem teren całego kraju. Prezentuje stan zasobu polskiego instrumentarium ludowego. Posiada w swoich zbiorach przeszło 2000 eksponatów, wśród nich rzadkie, ciekawe, od dawna nie spotykane w praktyce muzycznej instrumenty: liry korbowe, skrzypice polskie, suki. Na ekspozycji prezentowane są instrumenty grające w polskich kapelach ludowych od początku XVIII wieku.
Eksponowanych w muzeum instrumentów nie wyprodukowano w fabrykach czy wielkich manufakturach, ale zostały zbudowane przez twórców pochodzących najczęściej ze wsi. Nauczyli się oni rzemiosła sami, lub odziedziczyli umiejętności po ojcu czy dziadku. Często zresztą sami byli muzykami i budowali instrumenty na własny użytek.
Na wystawie stałej zobaczyć można ok. 200 obiektów, od najprostszych - listków czy kory, gwizdków ze słomy lub pióra - do instrumentów o dużym stopniu skomplikowania, wymagających wiedzy i doświadczenia zarówno od budowniczego, jak i grającego - harmonii, dud czy skrzypiec.
Ekspozycja stała zatytułowana "Polskie kapele i ludowe instrumenty muzyczne" ukazuje stan polskiego instrumentarium ludowego. Podzielona jest na dwie części. Pierwsza - to podstawowe typy kapel najbardziej charakterystyczne dla polskiej muzyki ludowej: kapela szamotulska, koźlarska z pogranicza Ziemi Zbąszyńskiej i Lubuskiej, kapela rzeszowska, "muzyka" góralska z Podhala i kapela łowicka. Każdej kapeli towarzyszy nagranie dźwiękowe najbardziej dla niej typowych utworów.
Drugą część wystawy tworzą instrumenty, popularne niegdyś wśród ludności wiejskiej. Nie wszystkie używane są do dzisiaj. Wiele z nich zastąpiły instrumenty fabryczne czy wielofunkcyjne instrumenty elektroniczne. Niektóre z prezentowanych instrumentów istnieją tylko w przekazie etnograficznym i zbiorach muzealnych. Pokazane są w układzie odpowiadającym koncepcji systematycznego podziału, w którym kryterium jest sposób wytwarzania dźwięku. Zgodnie z tą systematyką dzielą się one na cztery grupy:
• idiofony /instrumenty samodźwięczne, jak: kołatki, terkotki, dzwonki, trzaskawki, tarapaty, grzechotki, harmonie/;
• membranofony /instrumenty z brzmiącą membraną, jak: bębenki, burczybasy/
• chordofony /instrumenty strunowe, jak: skrzypce, basy, mazanki, złóbcoki, suki, cymbały/;
• aerofony /instrumenty dęte, jak: fujarki, piszczałki, gwizdki, kozły, dudy, trąbki, trombity, bazuny, ligawy/.
Na wystawie można wysłuchać dokumentalnych nagrań prezentowanych instrumentów.

Muzeum jest czynne:
od 1 kwietnia do 30 września:

• poniedziałek: nieczynne
• wtorek: 9.00-16.00
• środa: 9.00-16.00
• czwartek: 9.00-16.00
• piątek: 9.00-16.00
• sobota: 10.00- 17.00
• niedziela: 10.00- 17.00

od 1 października do 31 marca:

• poniedziałek: nieczynne
• wtorek: 9.00-16.00
• środa: 9.00-16.00
• czwartek: 9.00-16.00
• piątek: 9.00-16.00
• sobota: 9.00- 16.00
• niedziela: 9.00- 16.00